Ontvangen door te delen
Vandaag moesten voor de verandering al om 8 uur ontbijten. Dit waren we helemaal niet gewend, voor ons leek het nog nacht. Toen we eenmaal beneden waren, troffen we daar onze Italiaanse vrienden aan die nog aan het ontbijt zaten. Of ze het bezoek van hun Hollandse vrienden echt waardeerden is nog maar de vraag, want toen wij eenmaal zaten, waren ze snel verdwenen. Jammer hoor, want wij wilden natuurlijk graag met ze kennismaken. Een bijkomend verschijnsel van de aanwezigheid van de Italianen was de scheiding van man en vrouw in onze groep. Voordat de mannen gezellig tussen de Italianen waren gaan zitten, hadden de vrouwen zich al separaat van de Italianen aan een tafel in de hal gesetteld (leest u vooral door; de blog wordt makkelijker 🙂 ). Toen de Italianen eenmaal vertrokken waren, hadden de vrouwen toch niet zo’n zin meer om nog naar de mannen te verhuizen. Met als gevolg een gescheiden ontbijt.
Na deze goede start van de dag, was het tijd voor de hereniging. Gezamenlijk hebben we de ingekochte boodschappen verdeeld over vijf pakketten. Dit alles deden we heerlijk in de buitenlucht met uitzicht over de stad Peja. Nadat alles verdeeld was, werd het in de busjes geladen. Gelukkig ging dit heel wat spoediger dan gisteren. Toen Rik en Machteld aangekomen waren, zijn we in 3 groepen op weg gegaan naar de verschillende adressen.
Wij, Henrick en Hannah, zijn samen met Esat, Joëlle en Marja naar een goede bekende van hem gegaan. Eenmaal aangekomen, viel onze mond open van verbazing. “Moeten we hier een nu echt een pakket gaan brengen?” We stapten binnen in een, voor Kosovaarse begrippen, riante villa met een mooie houten vloer en prachtige meubels. We werden hartelijk verwelkomd door een man die zich voorstelde als Alban*. In het gesprek kwamen we erachter dat de zaak toch iets anders lag. Hij vertelde dat hij geen werk had, omdat zijn gezondheid dat niet toeliet. Zijn vrouw had gelukkig wel werk, maar zij werkt helemaal in Pristina. Iedere dag maakt ze tweemaal een busreis van 2 uur van en naar haar werk. Aan reiskosten gaat een groot gedeelte van haar inkomen op. Kortom deze familie heeft het niet breed en kon het voedselpakket daarom goed gebruiken. Maar hoe zit het dan met het huis? In het gesprek vertelde Alban dat dit huis van zijn broers is, die in Zweden wonen en werken. Aan het einde van het gesprek mochten we bidden voor Alban en zijn vrouw en dochter.
Voor ons tweede bezoek reden wij naar het Romadorp, net buiten Peja. Daar ontmoetten we het enige christelijke gezin in dit dorp. Ze zijn actief betrokken bij de gemeente van Rik en Machteld en daarnaast ook missionair actief in hun eigen Romadorp. We hoorden van Ziza dat deze mensen wekelijk kinderen uitnodigen om bij hen thuis te komen. Ze zingen dan christelijke liedjes, bidden en horen een verhaal uit de kinderbijbel. We vonden het indrukwekkend om te horen hoe dit gezin standhoudt in hun geloof en dit probeert uit te dragen aan de mensen om hen heen. Ook hier mochten we samen bidden en het gezin bemoedigen met lezen van de Zaligsprekingen uit de Bergrede.
Bij de lunch kwamen alle groepen weer bij elkaar. Ook van de andere groepen hoorden we bijzondere ontmoetingen met de mensen die bezocht werden. We kwamen erachter dat we eigenlijk meer ontvingen dan uitdeelden. Na een goede lunch gingen we bowlen met een groep tieners uit Peja. Deze tieners zijn niet christelijk, maar komen iedere vrijdagavond lekker chillen bij de kerk. Om deze tieners beter te leren kennen en het ijs te breken, gingen we een balletje gooien op de bowlingbaan. In gemengde groepen gingen we met elkaar de strijd aan om te kijken wie er beter zijn, de Kosovaren of de Nederlanders. Wat we zeker weten is dat Esat de winnaar is geworden en de tieners veel plezier hadden.
Weer terug in het guesthouse ging er een groepje Hollanders en Kosovaren pannenkoeken bakken, terwijl de rest een balletje ging trappen. Na bijna twee uur bakken was het eindelijk zo ver en de tieners vielen aan als hongerige wolven. Tijdens het eten hebben we gezellig met ze gekletst en sloten we af met een paar bekende Engelse liedjes. Het was bijzonder om te zien hoe een aantal van deze niet-christelijke tieners vol enthousiasme meezong en zelfs verzoeknummers opgaf. We bidden dat God aan het werk zal gaan in hun harten. En misschien is Hij al verder met Zijn werk dan wij zien… We zijn de Heere dankbaar dat Hij er vandaag bij was en dit alles mogelijk maakte.
Henrick en Hannah
*Alban in een fictieve naam
