Vrolijk verdrietig; de laatste dagen
Donderdag: De dag begon wederom met een heerlijk ontbijt. Henrick en Annemijn namen de taak op hun om de afwas te doen terwijl de rest van de groep zich klaarmaakte voor de hike in de bergen.
We vertrokken naar een plek bij de rotsen waar we de personen ontmoetten die ons zouden begeleiden bij het hiken. Nadat we ons in de uitrusting hadden gehesen en de nodige zonnebrand op onze bolletjes hadden gesmeerd, werden we verdeeld in twee groepen. We kregen uitleg over het zekeren en wat achtergrondinformatie over de route die we af zouden gaan leggen. De gids gaf aan dat de hike ongeveer 2 uur en 20 minuten zou gaan duren, wat uiteindelijk ongeveer 2 uur werd. Bijzonder, want we hebben toch de nodige pauzes ingelast om van het uitzicht te genieten, de nodige wondjes te verzorgen, water te drinken en stoere selfies te maken. Na een geslaagde hike waarbij het zweet rijkelijk vloeide, stapten we weer in de bus om naar het guesthouse te gaan en hier de viezigheid van onze handen te spoelen.
Terwijl de groep aan het hiken was, speelde Henrick en Annemijn vader en moedertje over de kids van Rik en Machteld. Zo konden zij mee de bergen in. De drie lieverdjes kregen tijdelijke, tevens hele leuke, vervangingsouders. We hebben er een heerlijke chill-ochtend van gemaakt, omdat de nieuwe ‘ouders’ en de twee meiden erg moe waren door de inspannende dagen. Alleen de jongste rende vol energie rond; een onuitputtelijke bron van energie.
Na de inspannende ochtend kregen we als lunch gevulde paprika, brownies en watermeloen geserveerd. Vervolgens kreeg iedereen de kans om het zweet af te wassen en een middagdutje te doen.
Halverwege de middag vertrokken we met z’n allen richting de stad Peja om de nodige souvenirtjes en neppe merkspullen in te slaan. Want ja, we blijven Hollanders. Als afsluiter dronken we met elkaar een drankje en vulde Geertje zich met döner.
Na het avondeten moesten we afscheid nemen van Machteld en de kids. Van Rik nemen we morgen afscheid. Voor een aantal personen viel dit afscheid zwaar omdat we intensief zijn opgetrokken. Het afscheid was vrolijk verdrietig. We hebben een fantastische week hier gehad in Peja en zijn dankbaar voor de periode die we hier mochten hebben met elkaar. God is zichtbaar aan het werk in deze gemeente. Het is moeilijk om afscheid te nemen van deze mooie mensen en het prachtige land. Enkelen van ons zijn dan ook zeker van plan om hier terug te keren.
De koffers zijn ingepakt en het huis is bezemschoon. De blog is kort want we vertrekken morgen al om kwart over zes.
Tot snel, Geertje en Annemijn
Vrijdag: vandaag vliegen we terug naar Nederland. Dat betekende afscheid nemen van Esat die zo goed voor ons gezorgd heeft en hebben leren kennen. Rik, Esat en twee jongens die vrienden van ons geworden zijn, brachten ons naar het vliegveld. Eerst vlogen we van Pristina naar Istanbul. Daar kreeg een aantal jongens het shopvirus. Een uurlang probeerden ze luchtjes uit en lieten ze iedereen een mening geven. Daarna werden de luchtjes dan toch echt ingekocht! De rest vermaakte zich met een potje Skibbo of een boek. Rond 18:00 landden we op Schiphol en nadat tot ieders grote blijdschap alle koffers waren aangekomen, was het tijd om afscheid te nemen en vriendjes weer in de armen te vallen. De ontmoetingen in Kosovo hebben diepe indruk gemaakt. Vanaf nu hebben we allemaal een stukje Kosovo in ons hart.
