Daar gaan we dan! Dag drie op Keniaans grondgebied. Met z’n twaalven in een matatu gepropt, over hobbelige rode zandwegen, op weg naar het theologisch instituut in Plateau. De reis is al een belevenis op zichzelf: voor ons springt er een straatjongen van ongeveer 10 jaar op de achterkant van een vrachtauto om een stukje mee te liften. Naast ons fietst een man met zo`n twintig dode kippen onder z`n snelbinders (hm… zouden de kippen die wij hier eten ook zo vervoerd zijn?). Een groep mannen stapt in de laadbak van een pick-up die langs de kant van de weg staat. Op weg naar hun werk? En wat ook opvalt, zijn de vele carwash garages. Als je een auto hebt, dan laat je ‘m graag glimmen. Hetzelfde geldt voor je schoenen. Dus hup, schrobben die auto’s en poetsen die schoenen!

Op het theologisch instituut in Plateau ontmoeten we een groep theologiestudenten die een week terug zijn op het instituut om hun ervaringen te delen. Tijdens het vierde jaar van hun opleiding lopen ze een jaar lang stage om ervaring op te doen als pastor. Dit kan in een sloppenwijk van Nairobi zijn, maar ook gerust in een klein dorp in de buurt van Eldoret.

Tijdens de ontmoeting spreken we met elkaar over hoe het is om pastor te zijn in een kerk in Afrika. Ze vertellen ons over de cultuurclashes waar ze tegenaan lopen: de Afrikaanse cultuur en de Bijbel staan soms op gespannen voet met elkaar. Een voorbeeld daarvan is dat jongens in Afrika nog steeds besneden worden. Dit is een ritueel dat gepaard gaat met veel drank. Tegelijk willen mensen toch ook vaak de zegen van God over de besnijdenis hebben. Voor de pastors is het zoeken naar hoe ze hiermee om kunnen gaan en het is dan fijn om ervaringen met elkaar te delen op het instituut. Samen proberen ze hun weg te vinden in hoe ze de mensen kunnen leren om ‘African Christians’ te worden: met respect voor de cultuur toch christen zijn.

Zo in gesprek met deze theologiestudenten worden we zelf ook aan het denken gezet. Wat zijn de cultuurclashes waar wij in Nederland tegenaan lopen? Onze welvaart misschien? En wat doen we er mee? Willen we cultureel christen zijn of juist een bijbelgetrouw christen? Dit geeft stof tot nadenken en zet ons stil bij het doel van onze reis. Zijn wij degenen die hen iets willen leren? Of zijn zij juist degenen die ons iets leren?