Piep.. piep.. piep.. De wekker gaat. Het is vijf uur. De matatu staat weer klaar om ons te vervoeren. Dit keer gaan we naar Marich, een dorp ten noorden van Eldoret. De weg ernaartoe is opnieuw een ervaring op zichzelf: heftige regenbuien en diepe kuilen van bijna een meter diep. Hobbel de bobbel… en dat wel meer dan acht uur lang!

Marich is één van de plaatsen waar Dick en Hilda ondersteuning bieden aan de plaatselijke kerk van de Reformed Church of East Africa. In de kerk waren de jongeren bij elkaar gekomen voor een ontmoeting met ons. Na een uitgebreide kennismaking, met aansluitend een Bijbelstudie zijn we in gesprek gegaan over de verschillen en overeenkomsten tussen de Keniaanse en de Nederlandse kerk. Tijdens de gesprekken kwamen we erachter dat zij, net als wij, ook uitdagingen hebben op het gebied van cultuur en geloof.

Een van de onderwerpen waar we over nagedacht hebben is de rol van de kerk in de samenleving. Zowel in Nederland als in Kenia is de kerk een plaats waar het Evangelie wordt verkondigt. Het is een plaats waar mensen samenkomen om elkaar te bemoedigen en te onderwijzen, een plaats van hoop. Naast deze overeenkomsten zijn er ook verschillen: waar in Nederland het christelijke geloof in de samenleving steeds minder aanwezig is, is in Kenia het geloof zo verweven met de cultuur dat dit voor uitdagingen zorgt. Toch bleek uit de gesprekken, die van hart tot hart gingen, dat we samen één geloof en één hoop hebben, omdat we één en dezelfde God dienen.

Na de interessante gesprekken mochten we een kijkje nemen in het leven van een Pokot-familie. Hier volgt een korte impressie: 11 personen die wonen in een lemen hutje van ongeveer 4 bij 5 meter. Een zelfgemaakt kippenhok hangend tussen twee bomen. Een houten ‘buitendroogrek’ voor de afwas, gemaakt door de plaatselijke specialist. Een uitgeholde kalebas om melk in te bewaren (hoe lang blijft dat goed bij een temperatuur van 25 graden?). Kippen in het bed en enorme kralenkettingen om de nekken van de Pokot-vrouwen. Het leven is primitief en soms moeilijk, maar ondanks dat zijn de mensen gastvrij voor ons. Wat een bijzondere ervaring om twee dagen met deze mensen op te trekken en hun leven van heel dichtbij mee te maken. Dit zet ons stil bij het feit dat je met weinig ook gelukkig kunt zijn en dat delen verbindt.