Alle seizoenen in één vakantie. De afgelopen dagen hebben we weer heel veel kilometers gemaakt. We zagen prachtige landschappen: hoge bergen, prachtige beekjes en wilde paarden overal. Song Kul was prachtig, maar heel koud. We hebben zelfs de sneeuw aangeraakt en sommigen konden het niet laten om een balletje te gooien. Onze yurts lagen aan een meer, wat Song Kul heet, hoog in de bergen. Toen we aankwamen was er overal regen en onweer, behalve op de plek waar wij verbleven. Dat was een verhoring van het gebed van onze gids Arsan. Bij het meer gingen we steentjes keilen en sommigen durfden zelfs de berg te beklimmen. Als avondeten kregen we eerst zelfgemaakte soep en vers gevangen vis uit het meer, wat heel lekker was. Er hing een hele leuke sfeer. ’s Avonds speelden we spelletjes in de grote groepsyurt en we bewonderden de vele sterren van de Melkweg. We hadden er zelfs een uur nachtrust voor over om dit te bekijken. ’s Nachts was horror, niet voor iedereen, maar wel voor de meesten. Het was zo koud dat er ijsbloemen op de kussens lagen. Sommigen hadden een heerlijk hangmat als bed en de andere ongelukkigen sliepen op een harde plank. Enkele dappere mensen hadden de wekker om 5 uur gezet om de zonsopgang te bewonderen.
Na een onstuimige nacht hadden we de moed om op een paard te klimmen. Dit was best spannend maar iedereen heeft ervan genoten. We stapten over het uitgestrekte land en uiteraard wilden de locals met deze stoere Europeanen op de foto. En na een hobbelige terugrit arriveerden we weer in Bishkek, waar het dertig graden warmer was. We hebben zelfs de 41 graden gehaald!
In ons hostel in Bishkek verblijven we met enkele bijzondere gasten. Onder andere een heuse goeroe, inclusief lang grijs krulletjeshaar die graag knuffelt met Ruben om hun gemeenschappelijke talent muziek maken. Tijdens het schrijven van deze blog wilde hij ons hypnotiseren, wat helaas voor hem mislukte. Daarnaast is er ook een grote griezel die Wilma achterna liep en die haar bewonderde zoals ze is. Er waren ook twee vrouwtjes die zich zo thuis voelden dat ze ons ontbijt en stoelen steelden.
De dag daarop hebben we een boerderij bezocht omdat we het gezin dat daar woonden wilden ontmoeten. Dit gezin kwam uit Oezbekistan en had daar christenvervolging meegemaakt, waardoor ze naar Kirgizië zijn gegaan. In Oezbekistan hebben zij wonderen meegemaakt, waaronder dat een dood jongetje door gebed weer uit de dood is opgestaan. We hebben alleen de vader van dit gezin ontmoet. We kwamen aanrijden met z’n zestienen in twee auto’s, wat al een hele prestatie was, we moesten zelfs gebruik maken van de kofferbak. Toen we aankwamen op de boerderij werd het zelfs nog spannender: een deel van de groep werd verder hotsend en klotsend vervoerd in een prachtig vervallen jeepje. In de yurt van dit gezin hebben we een Bijbelstudie gehad. Daarna moesten we als een speer weer terug om op tijd bij de (souvenir)bazaar te zijn. Jelmer is hier mooi geslaagd met een prachtig Kirgizisch pak. Het stikte hier van de kraampjes met prullaria, waarvan we zeker iets mee naar huis hebben genomen.
Helaas komt het einde in zicht en moeten we afscheid nemen als we over vier uur het vliegtuig instappen. Maar de herinneringen van deze reis zullen altijd bij ons blijven.
