TakTak.

“Accent aigu: tak, tak. Accent grave: tak, tak. Circonflexe: taktaktak.” Het is half één ’s nachts en ik zit samen met de garçon om tafel met een rasechte fransman. Hij probeert ons, tegen beter weten in, de Franse taal vaardig te maken en legt ons het Azertytoetsenbord uit op zijn laptop.

Dit is een van de vele momenten waarop ik deze week op bijzondere wijze contact heb met mensen die ik tot voor kort nog nooit had gezien. Ondanks dat ik er vaak de grote overeenkomst dat we hetzelfde geloof delen en dat schept toch een band nog voordat je elkaar een hand geeft en “Bonjour!” roept. De Fransen schijnen erg gesteld te zijn op een handdruk als je elkaar ontmoet, en in veel gevallen geven, met name de vrouwen, daarbij ook twee zoenen waarbij je als Nederlander altijd het idee krijgt dat ze de derde vergeten. Nu heb ik daar persoonlijk verder geen moeite mee, maar er zijn een aantal Franse gewoontes die ik toch wat vreemd acht. Misschien is “inefficiënt” wel een beter woord. Ik heb het inmiddels opgegeven om nog activiteiten na het avondeten te plannen.

Een ander bijzonder moment deze week was een ontmoeting met een vrouw die veel had ‘/meegemaakt in haar leven. Zij gaf ons een rondleiding in een prachtig kasteel en na afloop vertelde zij haar levensverhaal terwijl wij stil luisterden en van het prachtige uitzicht genoten. Zij had haar man en kort geleden haar dochter verloren, maar haar geloof had daar uiteindelijk gelukkig niet onder geleden. Om haar te bemoedigen (en omdat het gewoon fijn is om te doen) zongen wij daarna een aantal liederen op de berg aan de voet van het kasteel, begeleid door onze takke-ukelele. Dat soort woorden ontstaan nou eenmaal als je Franse woorden met Nederlandse combineert.

Het klinkt misschien wat gek om naar Frankrijk te gaan en daar tussen Franse gemeenteleden te gaan lopen om ze te bemoedigen, maar ik heb de afgelopen dagen ervaren dat het een mens heel goed doet. De Fransen zijn ons zeer dankbaar voor wat wij voor ze kunnen doen, maar ook wij zijn dankbaar voor de hartelijke ontvangst hier. Dat schept een verlangen om te zingen. Bijvoorbeeld het “U zij de glorie” onder het getaktak van het orgel.