‘En Ruth, wat heeft de meeste indruk op jou gemaakt deze weken?’ wordt er aan me gevraagd op de terugreis tussen het slapen en zingen door. Ik kan hier geen kort antwoord op geven. Ik vind het grappig om te zien dat het leeghalen (of ‘leegklauwen’, zoals we dat voor de gein genoemd hebben) van de pastorieën eigenlijk niet eens datgene was waar we de christenen in Le Mas d’Azil het meest mee geholpen hebben. Ik heb gemerkt dat de mensen het vooral heel fijn vonden om gezien te worden door ons. We hebben veel getuigenissen gehoord van broeders en zusters die het geweldig vonden om te delen wat God voor ze betekent.

Naast de blijdschap bij de protestanten hebben we ook de kwetsbare kant van de protestantse kerk in Zuid-Frankrijk leren kennen. De kerkjes zijn klein. In Rieubach bijvoorbeeld komen er op zondag maar vijf mensen naar de kerk. Toch is dominee Bernard heel trouw in het houden van diensten; ook in de kleinste kerkjes. Ik vond het bijzonder om te zien dat de weinig christenen die er zijn, ontzettend veel oog hebben voor elkaar. Daar kunnen wij in Nederland absoluut van leren!

Gilles, een ontzettend humoristisch en slimme man, trok ook enige tijd met ons op. Toen hij zijn getuigenis aan ons gaf, kwam ook zijn kwetsbare kant naar boven. Hij vertelde ons dat hij, ondanks dat hij een levende relatie met God heeft, het de laatste tijd erg lastig vindt om consequent naar de kerk te komen. Maar door onze aanwezigheid en enthousiasme was hij in gaan zien dat het heel belangrijk is om je te laten opbouwen door je broeders en zusters en dat het niet goed is om je te distantiëren van de liefde die mensen je te bieden hebben. Samen hebben we voor Gilles gebeden dat hij weer zin zou krijgen om naar de kerk te komen. Gilles was hier erg dankbaar voor. Zelfs de volgende dag kwam hij nog naar me toe om te zeggen dat ons gebed zoveel voor hem betekent. Hij gaf aan dat hij echt weer zin had om naar de kerk te gaan! Dit is maar één voorbeeld van hoe God de afgelopen weken concreet door ons heen heeft gewerkt. Ik kwam erachter dat we als groep nog veel meer uitstraalden dan we zelf doorhadden. Van tevoren dacht ik dat we vooral veel konden betekenen door klusjes op te knappen, maar nu ben ik erachter gekomen dat ons zingen en onze betrokkenheid nog veel meer hebben gedaan bij de mensen in Le Mas d’Azil.

Je hebt wel gemerkt dat ik niet in één zin kan zeggen wat de meeste indruk op me gemaakt heeft. Maar als ik het dan toch kort moet samenvatten: de dankbaarheid en openheid van de christenen in Le Mas d’Azil. Ik ben maar een simpele jongere, maar toch worden mensen geraakt door mijn aanwezigheid. Het werk in de Franse kerk is nog lang niet klaar, maar ik ben dankbaar dat ik arbeider mag zijn in Gods wijngaard. De Franse wijn is trouwens erg lekker.