Experience-reis ‘10 27’ verrijkt leven

Harriëtte Smit, landelijk jeugdwerker binnen de Union Eglisé Protestante RéforméeEvangélique de France: Sinds vorig jaar organiseert de GZB ‘Project 10 27’; jongerenreizen met als drijfveer Lucas 10:27: heb je naaste lief als jezelf. Zo willen ze jongeren stimuleren om betrokken te zijn op de nood van mensen ver weg en dichtbij. Juist in de ontmoeting met de ander en zijn cultuur, ontdek je wat het betekent om een naaste te zijn. Een van die Experience-reizen ging afgelopen zomer richting Frankrijk en daar was ik als zendingswerker bij betrokken. Ik neem u graag mee in hoe dat verliep.

Hart onder de riem
Afgelopen augustus strijken acht Hollandse jongeren neer in het dorpje Le Mas d’Azil. Om de lokale Unepref-kerk (Union des Eglises Protestantes Evangéliques de France) die klein en vergrijsd is een hart onder de riem te steken. Op het programma staat onder andere het leeghalen van drie oude pastorieën en het geven van twee concerten. Als compensatie zorgen de zeventigplus-dames van de kerk iedere dag voor een heerlijke maaltijd en maken we zo kennis met lokale specialiteiten.

Ondanks de taalbarrière wordt er volop gecommuniceerd met handen en voeten, muziek en Google-translate. De ontmoeting met de ander staat volop centraal en de Franse naaste krijgt een gezicht. Met hun enthousiasme, vrolijke lach, de bereidheid om de handen uit de mouwen te steken en door hun muzikale talent in te zetten, veroveren de jongeren al snel de harten van de inwoners van Le Mas d’Azil. Oude dames van de kerk die even in het middelpunt van de aandacht mogen staan, die zie je gewoon opbloeien. Ze worden even uit hun context getild en je ziet hoe de aanwezigheid van jeugd hen goed doet. Het raakt de jongeren dat alleen al het simpel aanwezig zijn impact heeft op hun Franse naaste.
Zo vertelt Ruth (19): “Ik vind het grappig om te zien dat het leeghalen van de pastorieën eigenlijk niet eens datgene was waar we de Franse christenen het meest mee geholpen hebben. Ik heb gemerkt dat mensen het vooral heel fijn vonden om gezien en gehoord te worden door ons.”

Naast het werken is er volop ruimte om de omgeving te verkennen en de Fransen persoonlijk te ontmoeten. Zo ontmoeten we in Foix, Marie-Claude (65). In de kasteeltuin geeft ze haar getuigenis. Een vrouw die katholiek is opgegroeid en via de Alphacursus ‘de ware Jezus ontmoet’ en tot geloof komt. In haar zoektocht naar een passende kerk sluit ze zich uiteindelijk bij de protestantse Unepref kerk aan. Vijf jaar terug heeft ze haar man verloren (60 jaar, alzheimer en kanker), twee jaar terug haar dochter (42) aan kanker. Door alles heen ervaart ze dat God met haar is. Hij was het die haar de moed gaf om op de begrafenis van haar dochter God oprecht te danken voor het leven dat Hij haar in bruikleen had gegeven. Het valt ons op dat ondanks haar intense verdriet, haar ogen stralen.
Marie-Claude zegt tot slot: “Getuigen van wie Christus is, blijft het belangrijkste wat we te doen hebben! Juist in het verdriet is Hij zó dichtbij! Jullie aanwezigheid is een bijzondere bemoedigende knipoog van God voor mij.” Een mooi getuigenis – connect-moment onder de Franse hemel die een verdieping gaf aan deze middag in Foix!

Een aantal dagen hebben we intensief opgetrokken met Gilles (47) die ons ook zijn getuigenis toevertrouwt. Katholiek opgegroeid, maar als tiener verloor hij zijn geloof in God – onder andere door de scheiding van z’n ouders. Hij is jaren later weer op zoek gegaan en vindt in de protestantse kerk van Le Mas d’Azil een geestelijk thuis en wordt daar actief lid. Door veranderingen in z’n werk- en privésetting, komt het kerkelijk leven op een lager pitje te staan. Op dit moment heeft hij tijdelijk werk, wat veel financiële onzekerheid met zich mee brengt – en dat valt hem zwaar.
Toch houdt geloof en vertrouwen in Gods zorg hem overeind. Een dag later schrijft hij ons: “De afgelopen dagen met jullie was een ware vreugde. Ik heb dát teruggevonden wat ik gemist heb en te lang aan de kant heb gezet: de onderlinge gemeenschap met medechristenen. Ik beloof jullie dat ik vanaf nu meer presentie zal geven in de kerk. Jullie hebben me uit de schaduw weer in het licht gezet!”

Investeren in het kleine en gewone heeft impact en is tot zegen, zo zie ik voor me gebeuren. Zo schrijft deelnemer Jos (21): “Persoonlijk ben ik bemoedigd door de getuigenissen. Het heeft me wel even op de plek gezet hoe groot soms de verschillen zijn met de kerk in Nederland. Een van de dingen die me echt geraakt heeft is hoe mensen, ondanks dat de kerk kleiner wordt, toch doorgaan.”

Bemoediging
Deze mooie groep jongeren heeft haar sporen getrokken. Niet alleen in de lokale kerk en het dorp van Le Mas d’Azil. Maar vooral in de harten van gewone mensen. Kijken over de grens van je eigen cultuur, verrijkt en kleurt je leven. Voor de Fransen een enorme bemoediging, voor de Nederlandse jeugd een onvergetelijke ervaring.

Dit artikel verscheen eerder in het Friesch Dagblad.