12 en 13 juli – Mi casa es tu casa

Donderdagochtend vlogen we naar Trujillio. Albert den Oudsten (zendingswerker in Peru) en een aantal mensen uit de kerk in Trujillio wachtten ons op en brachten ons naar het huis van de pastor en zijn gezin. Daar werden we heel hartelijk ontvangen, de rood-wit-blauw vlaggetjes met ‘bienveniedos’ maakten meteen zichtbaar dat de kinderen van het kinderproject ook uitzagen naar onze komst.

‘Mi casa es tu casa’ hebben wij deze dagen wel heel letterlijke ervaren, we kregen namelijk het hele huis van het gezin tot onze beschikking! In de nacht zouden de meiden verspreid door het hele huis slapen, van bank tot bed en de jongens in één van de klaslokaaltjes van het kinderproject, reuzegezellig. (:

Na het ontbijt bezochten we een arme buurt aan zee. Deze wijk wordt voortdurend bedreigd door de oceaan. Waar wij Nederlanders de zee hebben ‘overwonnen’, hebben ze dat hier helaas niet. De klimaatverandering zorgt ervoor dat het water soms de wijk binnenstroomt en huizen beschadigd of verwoest worden. Dit maakte indruk. Het feit dat een politiewagen ons volgde, maakte wel duidelijk dat toeristen normaal niet graag naar deze buurt komen.

’s Middags hielpen we mee in het kinderproject ‘Fortaleza insight’. In het project worden kinderen die moeite hebben om mee te komen op school of het thuis lastig hebben, geholpen in een naschoolse opvang. In Peru ligt de lat voor jonge kinderen namelijk erg hoog, ze moeten al leren lezen en schrijven als ze een jaar of drie zijn. Deze hoge eis zorgt voor veel onzekerheid bij de kinderen.

Dat de kinderen blij waren met onze komst was erg duidelijk. Ze vlogen ons zo ongeveer om de nek en een aantal waren letterlijk niet van je af te slaan. Dat we geen Spaans konden maakte ze niet uit, ze babbelden rustig door. Met een glimlach, een knuffel en gebaren konden we de kinderen een fantastische middag geven. Waar een deel van ons hun hoofd brak op ingewikkelde staartdelingen, leerden de anderen de kinderen tot 12 te tellen in het Engels.

Toen de kinderen vertrokken waren, ontmoetten we de jongeren van de kerk. Aan de hand van spelletjes en ‘over de streep’ ontdekten we bijzondere en soms heftige overeenkomsten en verschillen tussen elkaar en de verschillende culturen. We vonden het mooi om te merken hoe het geloof in dezelfde God dan ook zorgt voor veel verbinding.

Vrijdagochtend bezochten we het project van Maresa ‘Luz de Vida’, hier worden jonge meiden vanuit een kindertehuis na hun 18e opgevangen en leren ze om zelfstandig te gaan wonen, een studie te volgen en zich voor te bereiden op de toekomst. Samen met Albert bezochten we ook nog het universiteitencomplex in Trujillio, waar we in gesprek kwamen met een aantal studenten. Onze laatste stop in Trujillio was thuis bij Albert en Maresa, waar we opnieuw gastvrij onthaald werden met een fantastische maaltijd.

Het eten is hier elke keer weer een feest! 😉

Deze blog is trouwens geschreven in een soort rijdend welness-centre. Voor een paar sol extra liggen we hier enorm te genieten in een bus met een riante ligstoel. Ons geluk kan niet op, kom maar op met nog meer avontuur in Chiclayo!