24 juli en verder – iVamos!
De laatste blog, de laatste dagen, maar de Peru-reis leeft nog wel wat langer door dan tot afgelopen donderdag. In deze blog schrijf ik niet alleen over die laatste twee dagen, maar ook over wat de reis met ons heeft gedaan en wat we meenemen in de toekomst.
Dinsdag 24 juli vlogen we terug naar Lima, waar we nog een laatste dag hebben doorgebracht. Wat we gingen doen was geen vraag, er lagen namelijk nog een aantal -nog te vullen- lege koffers van Matthijs te wachten. En dat zullen onze families ongetwijfeld gemerkt hebben. Gekleurde kleden, sjaals van alpaca-wol, beeldjes, plaatselijke biertjes, koffie, voetbalshirts, veel soorten snoep en exotisch fruit, kruiden, inca-cola, coca-thee en zelfs een gekleurd vliegengordijn gingen mee terug naar Nederland. Je zou maar kilo’s over hebben op het vliegveld!
Een laatste flinke maaltijd, een nachtje goed slapen en het was tijd om weer naar huis te gaan. Tijdens de vlucht bedachten we voor onszelf wat deze reis ons heeft gebracht en schreven we kaartjes aan elkaar.
Het is heel bijzonder dat we in zo’n korte tijd, zo’n hechte groep zijn geworden. Iedereen vond z’n eigen plek binnen de groep. We hebben genoten van de onuitputtelijke energie en het enthousiasme van Joëlle. De scherpe neus, medische wijsheid en geniale opmerkingen van Judith. Het ritmegevoel, de rust en droge, gevatte opmerkingen van Ruben. Annerieke haar vermogen om stil te genieten van alles om haar heen, haar gekke bekken en aanstekelijke slappe lach. Ze maakte ons, net als Carien dat deed, altijd jaloers omdat ze altijd en overal in slaap kon vallen. Carien, onze lieve reisleider en tolk, ze zette ons aan het denken, nam persoonlijk de tijd voor ons en hielp ons telkens weer te genieten van het moment. Bijna elke dag kregen we daarnaast van haar een Bijbeltekst op papier om over na te denken. Dan hebben we Rick, die overal zo ontzettend leuk met de kinderen omging, als het even kon ging hij met ze spelen of voetballen, hij overzag alles rustig en hielp ons altijd onze borden leeg te krijgen. Armanda maakte ons altijd stevig aan het lachen wanneer ze zich voordeed als Vlaamse dierentuingids, maar deelde ook altijd prachtige verhalen en ervaringen. Marleen waren we af en toe kwijt, zij probeerde het meeste van ons gesprekken te voeren met de Peruanen en we stonden soms versteld van haar kennis van Spaans. Mirthe wist zoveel! Ze was altijd rustig en gezellig aanwezig en maakte vaak opmerkingen waarvan je nooit helemaal zeker wist of ze serieus waren of niet. Naomi’s ontzettend aanstekelijke lach, ze nam je mee in prachtige verhalen en nam altijd goed de leiding in het zingen voor de gemeentes. Ikzelf heb ervan genoten om deze blog te schrijven in wiebelende busjes en tijdens de slapeloze uren door de jetlag, bedankt voor de leuke reacties!
In de reis naar Peru hebben we Gods aanwezigheid ervaren in de vele ontmoetingen. We zagen Gods almacht in de prachtige schepping en de verschillende landschappen die we gezien hebben. We hebben jaloers gekeken naar de Peruanen die met zoveel passie God prijzen. Ook hebben we gemerkt dat we zelf vaak te weinig en ook weinig praktisch bidden. In Peru leerden we dat we meer concreet ergens voor kunnen bidden en erop kunnen vertrouwen dat God het hoort en er iets mee doet. We mogen meer leven met verwachting, uit genade en in afhankelijkheid. Het was gaaf om te zien dat er mensen in de groep Gods stem en leiding volgen om in de zending te werken.
Samen genoten we van het reizen en het leren kennen van nieuwe mensen en culturen. We ontdekten daarin dat we helemaal niet zoveel privacy nodig hebben als we zelf vaak denken. Het was intens genieten, maar we hebben ons soms ook bezwaard gevoeld door de gastvrijheid van de Peruanen. Maar gelukkig hebben we ook gemerkt dat als je met je hart spreekt, je bijna geen woorden nodig hebt. We danken God, we danken de Peruanen, de gemeentes, de gastgezinnen, de GZB, Matthijs, Rosa, Albert, Maresa en hun gezinnen. En we danken elkaar, want samen maakten we deze reis fantastisch.
Andrea