Dag  5 – 25 september

Dansen in de vrouwengevangenis

Vanochtend staat een bezoek aan de vrouwengevangenis op het programma. Het is eigenlijk een huis van bewaring. De vrouwen die hier zijn, zijn nog niet veroordeeld.

Zondagavond hebben Fred en Vita van ShKBSh, partnerorganisatie van de GZB, ons voorbereid op deze ochtend. Met gezonde spanning en benieuwd wat ons te wachten staat, vertrekken wij rond 9.15 uur naar de vrouwengevangenis. Daar aangekomen moeten wij onze paspoorten inleveren. Dan door naar de controle. Wij mogen alleen een blaadje waar de liederen opstaan meenemen. Sommigen mogen meer meenemen, omdat zij dat nodig hebben tijdens de dienst. Voor de rest is het zakken leeg, geen zakdoeken, snoepjes of iets anders erin. Van te veel Bijbels worden de bewakers zenuwachtig, dus ook die gaan niet mee. Na fouillering krijgen wij toestemming om door te lopen. De poorten worden van slot gehaald en achter ons weer vergrendeld. Dan komen wij op een klein pleintje. Aan het einde daarvan staat een hek waar wij weer gefouilleerd worden. Nu zijn wij echt binnen. Wij lopen rechtdoor het omheinde sportterrein op. Daar staan de vrouwen ons op te wachten. Na de begroeting gaan wij om en om zitten, een Albanese vrouw, dan een Nederlandse vrouw. Wij proberen contact te maken. Met handen- en voetenwerk komen wij een heel eind. Het contact tussen sommige vrouwen is zeer intens.

Vita leidt de dienst. Ik zie aan haar, haar grote liefde voor deze vrouwen en haar grote bevlogenheid voor Christus. Wat een uitstaling heeft deze vrouw! Twee van ons, Tineke en Diet, geven een getuigenis. Een aantal anderen doen een stukje drama. En met elkaar zingen wij, ieder in haar eigen taal, Heer ik prijs Uw grote naam en In U weet ik wie ik ben. Vooral het refrein van dit laatste lied maakt op mij een diepe indruk.  Dit refrein begint met: Wie de Zoon bevrijdt, is voor altijd vrij.

Na de dienst krijgt elke vrouw een hygiënepakket mee. Dit is hard nodig, want de vrouwen krijgen alleen per dag 3x een maaltijd. Voor de rest, shampoo, zeep, maandverband, zijn ze afhankelijk van derden. Ook krijgen ze van een bemoedigende kaart en sokken, voor zichzelf of om weg te geven. De ontmoeting eindigt vrolijk, met een paar Albanese volksdansen. Ik zie de vrouwen helemaal opleven.

Zeer onder de indruk gaan wij, na ruim twee uur, weer richting hotel.

De middag is vrij te besteden.