Dag 7 – 27 september

Prachtige mensen, prachtige natuur

Ik kan altijd opnieuw beginnen
Als ik blijf kijken zoals ik altijd heb gekeken…. blijf ik denken zoals ik altijd dacht.
Als ik blijf denken zoals ik altijd heb gedacht…. blijf ik geloven zoals ik altijd heb geloofd.
Als ik blijf geloven zoals ik altijd heb geloofd…. blijf ik doen zoals ik altijd heb gedaan.
Als ik blijf doen zoals ik altijd heb gedaan…. blijft mij overkomen wat mij altijd overkwam.
Maar als ik mijn ogen sluit en voel mijn ware zelf (verbonden met God) van binnen,
dan kom ik deze cirkel uit en kan ik steeds opnieuw beginnen.

’s Morgens opende Joke de Ruiter met dit gedicht en gebed waarna de helft van de vrouwen al snel moest vertrekken naar het psychiatrisch ziekenhuis in Elbasan voor de kennismaking met het werk van Wilma Westerink die hier de missie heeft om de vicieuze cirkel voor deze patiënten te doorbreken en hun hun waardigheid terug te geven. Ze was geschokt toen ze op haar eerste bezoek in 1992 de patiënten naakt op de grond aantrof, zwaar onder invloed van medicijnen en zonder meubels.  Door haar inzet is er de laatste 8 jaar veel veranderd, eigen kleding mag gedragen, alle feesten en verjaardagen worden gevierd, de muren zijn in frisse kleuren geschilderd en er is een gezellig dagcentrum voor koffie en activiteiten. Nog steeds worden er te veel medicijnen toegediend om de patiënten rustig te houden, ook komt er bijna elk jaar een nieuwe directeur die het personeel vervangt door gelijkgestemde en uit politiek of machtsoogpunt veel vernieuwingen weer terugdraait. In het ziekenhuis maakten we kennis met (prince charming) Lani en met Donna (was daar al meer dan 40 jaar) én nog heel veel prachtige mensen (psychiatrische en geestelijk gehandicapten leven door elkaar) die genoten van onze komst. Er werd geknuffeld, gedanst, gezongen, nagels gelakt en met brooddeeg gewerkt, daarna mochten we door het hele ziekenhuis (eigen geschreven) kaarten, sokken en koek uitdelen. Moeilijk om te zien hoe weinig daar –na de laatste directeur- nog over was om de mensen bezig te houden. “De zekerheid dat je een roeping hebt houdt je op de been bij tegenslag”, zei Wilma en ze vertelde over alle wonderlijke verhoringen die ze al had meegemaakt.

De andere groep vrouwen waren vertrokken naar Mushqeta om samen met Albanese vrouwen de rest van de klompjes te beschilderen en elkaar te ontmoeten. De opmerking van Nanda (“Jullie zijn krachtige vrouwen”) werd beantwoord met: “Alleen door de Heere!”.

’s Middags gingen we naar het huis van Wilma en Fred voor een wandeling in de bergen. Het indrukwekkende landschap, de passerende ezeltjes en koeien en de zonsondergang maakte het onvergetelijk! Op een prachtige plek haalde Nanda in haar bezinning aan dat ook Jezus vaak de stilte opzocht in de bergen om contact te hebben met God. Ook wij kunnen hier de kracht uithalen om vanuit Zijn liefde open te staan voor de medemens.

Bij terugkomst in Tirana aten we gezamenlijk met Vita, Fred, Wilma en de medewerkers van ShKBSh (van het gevangenisproject) die ons maandag hadden vergezeld naar de families van de gevangen. Wát een liefde en betrokkenheid mochten we zien bij hun werk de afgelopen dagen, we wensen hen Gods Zegen daarbij toe!