Goodmorning visitors

Kigali-groep
Dag 9

Vanochtend zijn we bij het werk van Martin en Marleen geweest. Daarna zijn we doorgegaan naar de school erachter. Dit is een privéschool van de kerk, hierbij moet je niet denken aan de privéscholen als bij ons. Deze klassen bestaan uit ongeveer 25 kinderen en de klassen van de overheidsschool uit ongeveer 40 à 80 kinderen. Voordat we naar de klassen gingen zijn we eerst langs de directrice gegaan. Hier hebben we even gezellig gekletst en in het gastenboek geschreven. Dit krijg je bijna overal onder je neus geduwd. Daarna zijn we met z’n alle de klassen langs gegaan. De kinderen staan dan allemaal meteen op en doen een in gedreund zinnetje ‘Goodmorning visitors, you’re welcome!’ Je merkt dat alles er bij ze in gedreund wordt en dat ze heel gehoorzaam zijn. Dit schijnt te komen, doordat ze anders geranseld/geslagen worden. Uiteraard mag dit niet en gebeurd dit stiekem door de leraar, maar de kinderen durven hier toch niet de mond over open te trekken. Jacco en Marianne hebben de vormpjes (abc & nummers) aan de klassen overhandigd. Sommige kinderen kwamen dan nieuwsgierig dichterbij en 1 meisje van de kleuterklas gaf Jacco gelijk een knuffel, super schattig. Even daarna ben ik weggegaan om met Marleen in het ziekenhuis te kijken. Marianne ging op school een Engelse les geven en Jacco ging met Martin werken.

Marleen had met Denice, een bekende van haar, geregeld dat we in het privé ziekenhuis een kijkje konden nemen. We werden voorgesteld aan de hoofdzuster. Uit het gesprek met de hoofdzuster bleek dat ze dacht dat ik een dagje wilde meelopen bij de chirurgie en dat dat morgen zou kunnen. Echter hadden we nu een uurtje in gedachten. Ze kon me gelukkig nog een rondleiding geven. We hebben de SEH, observatieruimte, consultatiebureau, bevallingskamer, neonatologie, een kamer, restaurant en nog heel wat meer gezien. Het ziekenhuis was moderner dan ik had verwacht en zag er netjes uit. We hebben een eenpersoonskamer gezien en die zag er prima uit met een goed bed. Ze hadden ook vipkamer met twee bedden. De patiënten kregen eten van het ziekenhuis, dit had ik vooraf niet gedacht.  Qua hygiëne kunnen ze nog wel wat leren, zoals vaker handschoenen wisselen en niet met je vieze verbandspullen het kantoor inlopen. De hoofdzuster vroeg aan het eind of ik hier wilde komen werken. Ik geloof dat Wilco niet met me meegaat dus dat gaat hem niet worden. Marleen kwam toen met het idee of dat de mogelijkheid er is om bijvoorbeeld 3 maanden te komen werken. De zuster gaf aan dat ze dan vaak met een stage werken.

Toen we later weer met z’n vijven waren hebben we onze verhalen gedeeld. Het bleek dat Marianne ook al een baan aangeboden heeft gekregen en toen ging de fantasie bij ons op hol. We zagen het al helemaal zitten! Met z’n tweeën het huis naast Martin en Marleen huren en dan samen hier een paar maanden gaan werken. Heb denk alleen wat thuis en op het werk te overleggen??

Na ons kletspraatje zijn we samen een kennis van Marleen naar de stad gedaan voor inkopen. We zijn hier op de moto’s heengegaan. Dit zijn mannen op motoren die door de hele stad heen scheuren om mensen te vervoeren. Een typisch Rwandees vervoermiddel! Verkeersregels kennen ze hier volgens mij niet echt en inhalen wordt aan alle kanten gedaan. Op de heenweg zat ik bij iemand achterop die de gashendel volgens mij niet had ontdekt, maar safety first dus prima. In de stad hebben we allemaal dingetjes uitgezocht die ‘de kennis’ later voor ons kan kopen. De prijzen schieten namelijk omhoog als ze blanken zien. Zij kan de prijzen afdingen en wij betalen haar de normale prijs, zodat zij er wat aan verdiend. Deze spullen gaan we in Nederland verkopen en de winst schenken we aan een project van Martin en Marleen. Bij dit project sparen ze geld voor (kinder)bijbels in het Kinyarwanda. Tijdens het shoppen proberen de winkelmedewerkers je van alles aan te smeren en moet je ze heel asociaal negeren.

Jacco en Marianne hebben nog een stof uitgezocht om kleding van te laten maken.  Voor mij waren de printjes iets te heftig en ik geloof niet dat ik het in Nederland aan gaan trekken, dus heb ze lekker laten liggen.

Op de terugweg hadden we weer een moto gecharterd. Ik had dit keer een snelle jelle die overal langs wilde en een andere afslag nam dan de rest. Even ging het door me heen dat ik misschien ontvoerd werd of ergens anders werd afgezet, lekker paranoia.? Gelukkig had ik mijn mobiel op zak. Al gauw zag ik de wachtershuisjes die bij het huis van de president staan en wist ik dat ik in de buurt was van de eindbestemming. Veilig en wel aangekomen bij de rest van de groep en hard gelachen om onze Nederlandse wantrouwende gedachten.

Al met al een lekker relaxte, maar leuke dag gehad.