Tegenstellingen in een prachtig land
De dag begint als een stralende, zonnige dag. Na het ontbijt beginnen we voor de verandering weer met een update van Wilbert en Heleen over de situatie in Libanon. Deze is gelukkig stabiel gebleven. Er zijn nog steeds protesten, maar het is niet erger geworden.
We besluiten naar de Bekaa vallei te gaan en onderweg langs het Hamlin Nursery Home te gaan. Maar al na een paar kilometer is de weg weer afgesloten. Soldaten staan erbij, ‘turn around’ gebaren ze. Gelukkig zijn er meer wegen die naar Rome leiden, en dat geldt hier ook! Via een omweg, met nog meer blokkades, komen we er toch! Het is een prachtige plek, met mooie gebouwen, veel groen en vooral hele vriendelijke mensen. De directrice geeft een presentatie over het ontstaan van het Hamlin. Ooit was er een vrouwelijke arts, ze begon hier een oogziekenhuis, daarna kwam er een sanatorium bij voor de vele tuberculose patiënten. Tijdens de Libanese burgeroorlog werd Hamlin ook een gewoon ziekenhuis met zelfs een verpleegkundige opleiding. De directrice verteld gepassioneerd over het vele werk wat gedaan werd. De GZB heeft hier door de jaren heen een hele grote rol gespeeld, onder andere door het sturen van Nederlandse verpleegkundigen. Tot op de dag van vandaag plukken ze daar de vruchten van.
En nu? Het grote ziekenhuis is gesloten, staat er vervallen bij, want er is geen geld meer. De school staat er ook vervallen bij. Maar de andere gebouwen zijn dankzij giften mooi opgeknapt en er is een verpleegtehuis van gemaakt. Er is zelfs een speciaal gebouw voor fysiotherapie! Tijdens de rondleiding herleeft de geschiedenis weer: hier was heel vroeger de operatiekamer, daar de uitslaapkamer, en daar kwamen baby’s ter wereld.
Nu hebben ongeveer 40 oude mensen hier hun plekje gevonden. Met de weinige financiële steun van de overheid en met giften is er een fijne plaats voor hen gemaakt. Hoewel het in Libanon gewoon is dat ouderen door hun kinderen verzorgd worden kan dat niet altijd. Sommigen van hen hebben geen familie meer, van anderen zijn de kinderen verhuisd tijdens de oorlog en hebben noodgedwongen hun ouders achter moeten laten. Wat fijn dat Hamlin home er dan is!
Na dit bezoek is het tijd om verder te gaan. We kunnen helaas Baalbek niet bereiken. Er zijn teveel blokkades! Dus we wijzigen de plannen weer eens. In plaats van naar Baalbek rijden we naar Anjar, een ander stadje in de de Bekaavallei. Onderweg komen we langs vluchtelingen tenten. Met wat hout en zeilen van billboards hebben ze hun huis gemaakt. Zomaar op een leeg stukje land. Het raakt ons om te zien, het komt dichtbij. Je zou toch moedeloos worden, wat te doen? Waar te beginnen? Als wij het zouden zijn? We hebben geen antwoorden maar wel een almachtige God! We bidden voor de hulp die geboden wordt.
Op veel plaatsen in Libanon zien we tegenstellingen. En ook nu is de tegenstelling zo zichtbaar. Want niet lang daarna zitten we aan een uitgebreide, Libanese lunch. Dat het veel zou zijn was ons al verteld, maar zoveel? De hele tafel staat vol en dat is dan nog maar het voorgerecht. Gelukkig is het hier de gewoonte dat je niet alles opeet! Na het hoofdgerecht volgt er nog een nagerecht met fruit. En dan kunnen we echt niets meer op! Alles wat over is krijgen we netjes mee naar huis. Je zou het toch bij de vluchtelingen willen brengen…
Als afsluiting van de dag gaan we in Anjar naar een oude opgraving van een stad. Prachtig om te zien! We dwalen door de oude straatjes, onder de bogen door, naar het oude paleis en langs het badhuis. Wat een bijzonder land, Libanon. Soms zou je door alle moeilijke dingen die het land meemaakt bijna vergeten dat het ook een prachtig land is met een bijzondere historie.
Een land vol tegenstellingen. Maar we zijn blij dat we er zijn!