Hoe kijk je terug op de reis?
Ik vond het een supergave ervaring. We hebben met elkaar een hele leuke tijd gehad, ook al was het maar een klein groepje. We hadden een goede klik, en waren best verschillend. Door de groepsgrootte kwamen we snel tot de kern. Het was wel ook een intensieve reis. We hadden een druk programma in korte tijd, dus het waren dagen met veel indrukken!
Wat is een moment dat je bijblijft?
Na de dienst op zondag in het Patchwork Center voerde ik een gesprek met een missionair werker uit Brazilië, die ook zendeling was in Duitsland. Het was heel bijzonder om haar verleden en haar ervaringen te horen. Verder hadden we op de laatste dag een strandwandeling in Rostock. Gerrit vroeg toen wat we mee naar huis zouden nemen. Dat vond ik een moeilijke vraag, dus ik stelde hem terug: wat zou je willen dat ik in Nederland vertel? Wat vind je belangrijk om door te geven? Toen hadden we het erover dat we wel wat alerter kunnen zijn op onze omgeving. Maar hoe doe je dat? Gerrit woont in een achterstandswijk, daar is het haast makkelijker om te zien waar de nood is dan in mijn eigen kerk of omgeving. De situatie is heel anders, maar dat betekent niet dat er niets aan de hand is. Het gaat er dan om dat je jezelf openstelt en dat je beschikbaar bent, ook richting God. En dat je dan het vertrouwen hebt dat als er ergens hulp nodig is, dat dat dan op jouw pad komt. Hij vertelde ook dat het soms nodig is om je te láten helpen, door anderen. Ook dan krijg je een connectie, en het geeft anderen waarde als zij jou mogen helpen. We zouden in de kerk ook best eens hulp van buiten de gemeente kunnen inschakelen, als er iets moet gebeuren.
Met welke vraag ging je op pad?
Mijn gemeente was benieuwd naar vervolgstappen die je kunt zetten als het eerste contact met nieuwe mensen gelegd is. Hoe begin je dan over Jezus, wanneer komt geloof in beeld? We hebben daar veel gesprekken voer gehad, maar het ene antwoord weet ik nog niet. We hadden het erover dat kerk-zijn bestaat uit drie gebieden: geloof, gemeenschap en werk (een taak op je nemen). Soms is het goed als het bij één gebied blijft, als iemand de koffie zet zonder dat het direct over Jezus gaat. Soms moet je daarin voorzichtig zijn, er is niet altijd ruimte voor geloof in iemands leven. Intussen krijgt die persoon wel iet van geloof, of van normen en waarden, mee door de gemeenschap. En het kan gebeuren dat er dan vanzelf een gesprek ontstaat over geloof. Maar dat hóeft niet. Er waren in het Patchwork Center mensen die niet geloofden, er niets van wilden weten, maar intussen voor het paasdecor wel een kruis in elkaar zitten te schroeven. Wat wil je dan nog meer? Ze gebruiken in het Patchwork Center vaak de woorden ‘Jezus ontdekken’, in plaats van ‘Jezus leren kennen’. Leren kennen heeft iets van onderwijzen, iets opleggerigs: mensen moet het van jóu horen. Maar als je samen Jezus gaat ontdekken, dan kan iedereen dat op zijn eigen manier doen.
Wat neem je van je reis mee terug naar je gemeente?
Dat je soms best kritisch mag zijn. Onze kerk staat al 300 jaar op dezelfde plek, misschien al wel langer. De gemeente is gevormd aan de tijd. Tradities zijn helemaal ingelijfd. Soms mag je best eens vragen stellen: Waarom doen we de dingen zo? Is dit helpend, past het bij onze kernwaarden? Of doen we het omdat we het zo doen? Die vragen stellen kan ruimte geven voor nieuwe mensen met nieuwe ideeën.
Wat was voor jouzelf de grootste les?
Dat het begint met alertheid. Het is natuurlijk allemaal mooi wat er in een zendingsgemeente gebeurt, maar het is ook lastig. Soms dacht ik: is dit wel te vergelijken met hoe wij kerk zijn? We hebben zo’n andere geschiedenis, zulke andere omstandigheden. Kunnen wij dit wel? Moet dan niet alles anders? Dat gaat niet. Tegelijk moet je de lat ook niet te hoog leggen. In alertheid kan iedereen een stapje zetten. Het vraagt open ogen voor mensen die anders zijn dan jij. Laten we daar maar beginnen.