Begin mei ging een kleine groep jongeren uit IZB-Focusgemeenten op reis naar Schwerin en Rostock, waar ze twee projecten bezochten die vanuit de GZB worden ondersteund. Eén van de deelnemers was Thirza Palsgraaf uit Nieuwerkerk aan den IJssel. Ze komt na de reis met andere ogen terug: ‘Als je met Jezus’ ogen kijkt, dan zie je andere dingen.’
Hoe kijk je terug op de reis?
Het was een hele mooie reis, al komt er wel veel op je af. Het is eigenlijk jammer dat alles weer doorgaat zodra je thuis bent, zo kom je amper toe aan het verwerken van alle indrukken. Maar ik ben heel wat ervaringen rijker. De ontdekking hoe kerk-zijn werkt in het buitenland, en dat alles overal anders gaat, geeft me een ander beeld van mijn eigen kerk. Nederland is een heel eigen land, met eigen culturen en tradities. Dat ga je pas zien als je ook eens ziet hoe het ergens anders gaat.
Wat is een moment dat je bijblijft?
Het moment dat we andere christelijke jongeren uit Schwerin ontmoetten. We hebben met hen gesproken, gezongen en gedeeld hoe het er in jouw kerk aan toe gaat. Toen voelde ik me heel verbonden met hen. Je ziet de eenheid van de kerk: ondanks alle verschillen deel je hetzelfde geloof. Toch vond ik het ook wel confronterend. In de kerk daar zaten drie jongeren, terwijl we bij ons in de kerk wel met vijftig zijn. Dat is een groot verschil. Het lijkt me voor hen best lastig, om met zo weinig leeftijdsgenoten te zijn. Veel jonge mensen trekken weg uit de stad of vinden geen gelovige partner. Christelijke vrienden hebben ze dan dus ook weinig. Ik bedacht me toen wel dat ik geluk heb met al die jongeren in mijn kerk.
Met welke vraag ging je op pad?
Vanuit onze gemeente werd er gevraagd hoe er in Duitsland verbinding is tussen de verschillende generaties, en hoe ze investeren in jongeren. Zoals ik zei, zijn die er niet veel daar, en de gemeente is ook veel kleiner. Daardoor is er haast vanzelf meer verbinding. De andere vraag was in hoeverre ze in een seculiere omgeving als Duitsland ongelovigen weten aan te trekken in de kerk. Ik merkte dat ze daar heel erg inzetten op vertrouwen. In de communistische context was er heel veel wantrouwen, dus dat kost echt moeite. Het gaat erom dat je luistert, dat mensen hun verhaal kunnen doen. Ook is het belangrijk dat je je laat helpen door de ander, daardoor voelt iemand zich gewaardeerd.
Wat neem je van je reis mee terug naar je gemeente?
Dat de kerk daar zo divers was. In mijn kerk lijkt iedereen op elkaar, dat was daar wel anders. In het Patchwork Center bestond de gemeente uit allerlei soorten mensen. Je zag verschil in afkomst en achtergrond, maar iedereen mengde en zat door elkaar. Hoe mensen eruitzien of zich voordoen was daar echt niet belangrijk. Terwijl ik maar moet hopen dat ze bij ons in de kerk welkom zouden zijn, als ze daar binnen zouden lopen. Daar moeten we er niet aan denken dat mensen na het zingen even gaan roken tijdens de preek. Ik denk dat wij in de kerk wel eens mensen afkeuren op hun uiterlijk, of op hoe ze leven met God. Volgens mij is dat niet de bedoeling. Iedereen heeft iets te bieden, en mensen zijn niet minder als ze een andere roeping hebben dan jij.
Wat was voor jouzelf de grootste les?
Ik heb geleerd om met andere ogen te kijken. Tijdens een opdracht moesten we foto’s maken van plekken waar je hoop kon zien, in de binnenstad en in achterstandswijken. Het was de kunst om met de ogen van Jezus te kijken, want dan zie je andere dingen. Ik ging mensen anders zien: je krijgt meer oog voor het hart van mensen, in plaats van dat je hen afkeurt vanwege een onverzorgd uiterlijk. Ik ging ze veel meer zien als een kind van God. Die blik heb ik mee naar huis genomen.