Een onverwachte ontmoeting

In de vroege ochtend, het is nog donker, kom ik samen met Gijsbert op Schiphol voor de GZB Experience reis naar Albanië. We zijn op tijd gekomen vanwege de lange wachttijd op het vliegveld en hebben hierdoor voldoende tijd om met onze medereizigers kennis te maken. Er wordt volop met elkaar kennis gemaakt. Voordat we de security zijn gepasseerd, is het groepsproces al in volle gang. Omdat de gate nog niet open is, schuiven we met een paar mensen onder het genot van een kop koffie bij een oudere dame aan tafel. Al snel raken we met haar aan de praat. Zij is theologe en gaat in Japan lesgeven over (Joodse) mystiek. Ook vertelt ze over haar studie Hebreeuws en hoe zij op een andere manier het Oude Testament is gaan lezen.

Wij vertellen over onze reisplannen: om medechristenen in Albanië te gaan ontmoeten om elkaar te bemoedigen. Ik vraag of zij ook een levende relatie heeft met Jezus. Ze schud haar hoofd. “Nee, mijn vader was dominee en die wees mij er ook vaak op. Maar ik voelde niets en werd daardoor steeds meer een buitenstaander.” We wensten elkaar (toch!) Gods zegen.

Via Wenen komen wij in Tirana aan. Wat ging de reis onverwacht voorspoedig! Op de luchthaven  staat een kleine touringcar op ons te wachten. We verbazen ons tijdens de reis naar het hotel over de wirwar in het verkeer. Zelfs politie met zwaailicht krijgt niet zomaar voorrang.

Tijdens een avondwandeling door de straten van Tirana zien we gekleurde gebouwen – een idee van de burgemeester die op een goedkope manier de huizen in zijn stad liet opverven om de stad wat op te vrolijken. Elektriciteitsdraden hangen als waslijnen hoog boven de straat. Mensen praten op het stoepje voor hun winkel. Stalletjes met fruit en noten zijn overvloedig uitgestald.

Met zendingswerker Aad van der Maas schuiven we op een groot terras aan tafel voor het diner. We luisteren naar zijn verhalen over de cultuur en het christen-zijn in Albanië. Over de bloedwraak die er altijd nog is. En over een christelijk gezin waar een zoon werd vermoord, maar die de bloedwraak stopte.

Een ober schenkt mij een drankje in. “Faleminderit”, zeg ik, bedankt. Hij lacht. “Faleminderit”, zegt hij terug. Een stimulans om nog meer Albanees te leren. Voor nog meer bijzondere ontmoetingen.

Jenneke Wolvers-ten Hove