God verandert mensen. Ook in Albanië
Steil gaat de weg omhoog naar het afkickcentrum Teen Challenge, even buiten de Albanese hoofdstad Tirana. Daar spreken we vanmorgen vier mannen die elk aan verschillende drugs en/of alcohol verslaafden waren. Steil ging hun weg naar beneden.
Opvallend: het zijn alle vier dertigers die we vanmorgen treffen. Luide liederen die God loven, maar ook de afhankelijkheid aan Hem belijden, klinken. Dan doet Artur (31) wijdt niet zo veel uit over zijn duistere verleden. Wel dat “satan me steeds meer afnam, het was de weg naar de dood.” Maar dat veranderde toen “God en mensen” hem een beter plan in zijn leven wezen. Alleen door de kracht van God veranderde alles. “En wat is er twee dagen geleden gebeurd?”, vraagt directeur Gessi (41). Artur grijnst van oor tot oor. “Toen ben ik gedoopt.”
Teen Challenge gaat uit van de methode van David Wilkerson, van ”Het kruis in de asfaltjungle”. Dat houdt in dat na ontgifting bekering tot God de enige weg is om af te kicken.
Zoals Menno. De 33-jarige man uit de havenstad Dürres was zwaar verslaafd aan de cocaïne. “Nu ben ik verslaafd aan het geloof”, zegt hij lachend. “Elke morgen lees ik in mijn Bijbel en dan schrijf ik dingen op: ‘Het gaat goed met ons zolang we met God wandelen. Vroeger kon ik zo boos worden dat ik twee vingers in iemands ogen stak. Maar God heeft mij veranderd. Het is mijn opdracht om in de waarheid te wandelen. God is goed.” Zijn getuigenis is zo krachtig dat zelfs zendingswerker Aad van der Maas even in verwarring is. “Ik weet niet precies welk Bijbelgedeelte hij nu gelezen heeft.” “Nee, het was zijn eigen tekst”, antwoordt een groepslid.
Marcel (35) en Petrik (32) zijn nog maar kort in Teen Challenge. Verslaafd aan heroïne, alcohol, cocaïne. Menno: “Eerst wilde ik hier niet meer heen, nu wil ik hier niet meer weg. Ik mis alleen mijn familie.” Petrik: “Elke dag geven we een getuigenis. Want het geloof is uit het gehoor.” De getuigenissen zijn zo indrukwekkend, dat verschillende groepsleden tranen in hun ogen hebben.
De mannen onderhouden de rondscharrelende kippen. Ze hebben net de kas van 10 bij 10 meter ontdaan van tomatenplanten en er spinazie en rucola-sla geplant.
Hierna gaan we naar de bunker van de voormalige communistische dictator Enver Hoxha, die van 1944 tot zijn dood in 1985 het Balkanland in zijn ijzeren, paranoïde greep hield. Hij bouwde wel 173.000 eenpersoonsbunkertjes om al zijn vijanden, het Westen, het grote buurland Joegoslavië, maar ook het ‘onecht communistische’ Oostblok buiten de deur te houden. Via de kabelbaan krijgen we uitzicht over het uitgestrekte Tirana.
Op naar het noordelijke Lezhë. Daar ontmoeten we zo’n 25 leden van de baptistengemeente Het goede nieuws. Aad geeft er een Fokusi-les, belangrijk onderdeel van het GZB-werk in Albanië, over de wederkomst. In soms gemengde groepjes bespreken we indringende vragen, zoals: “”Hoe bereid jij je voor op de wederkomst?” Spontaan zingen we als antwoord: “Read your Bible, pray ev’ry day, if you want to grow”, met bijbehorende gebaren. Kristel, nog maar 11, sprankelt: Is zij bang voor de wederkomst? “Nee, want Jezus houdt van mij.”
Aan het eind van de les komt de 20-jarige Briken binnen. Een opvallend blonde kop, sprankelende ogen. Hij heeft een moslimachtergrond en komt nog maar drie maanden in deze gemeente. Hij is zeer nieuwsgierig naar alles wat hij hier kan leren. “Ik zat nog op school, maar toen mijn vriend mij belde dat er een bijeenkomst was, ben ik meteen hierheen gekomen.”
En zo gaat God door met Zijn levensveranderende werk. Ook in Albanië.
Gijsbert Wolvers