Vechna slava na Isus, aleluja, aleluja, aleluja
De laatste morgen in Burgas begon voor sommige met een duik in het zwembad en anderen waren druk met het inpakken van hun koffer. Gertine kon voor het eerst kiezen uit haar ruime garderobe 😊.
Eerst een lekker ontbijt op de bovenste verdieping met de dagopening van Netty. Het ging over de goede gaven van de Geest. De uitleg kwam uit een boekje van Corrie ten Boom.
Na nog een groepsfoto wat uiteindelijk meer foto’s werden, met de beheerster, gingen we op weg naar Varna. We hadden een tussenstop in het Unesco stadje Nessebar. Hier vertelde Foka over de historie van de kerken in dit stadje op het schiereiland. Het is een klein eilandje, maar op een gegeven moment waren er maar liefst 40 verschillende kerken op het eiland. Daar zijn er nu nog rond de 12 van over. Er is een kerk uit de vierde eeuw na Christus De Stevenskerk. De meeste kerken worden niet meer als kerk gebruikt. Er staan mooie ruïnes en oude kerken, die nog aardig in tact zijn.
Tot slot gingen we lekker eten bij Robinson. We hadden prachtig uitzicht op de zee en we zaten heerlijk in het zonnetje. Met natuurlijk een lekker toetje aan het eind. Bea deed als afsluiting de overdenking, met liederen. We moesten wel zachtjes zingen, maar dan mocht het van de eigenaar. De overdenking ging over Johannes 14, de belofte van de andere Trooster. Toen de overdenking klaar was, kwam een man die achter ons had gezeten, naar ons toegelopen. “Waar komen jullie vandaan?” vroeg hij, Wij “Uit Hollandia”. Toen zei hij, “Ik kom uit Israël” Hij had de hele tijd aandachtig zitten kijken en luisteren. Hij was onder de indruk van ons gezang en had ervan genoten.
Rond half 2 gingen we weer verder richting Varna. Het was nog zo’n anderhalf uur rijden.
We zouden bij het appartementencomplex kunnen parkeren, maar konden het eerst niet goed vinden. Toen we hem toch gevonden hadden, bleek dat we met de bus door een smal poortje moesten. Twee mannen keken toe, hoe Wilma haar best deed om de bus erin te krijgen. Ze gaven steeds aanwijzingen en het was echt heel krap. De man gaf aan dat hij het wel even wilde doen, maar Wilma hield het heft in eigen hand…….en het is gelukt.
“Jullie hebben een goede chauffeur” zei de man. Door waterschade waren 3 appartementen in het gebouw niet bruikbaar. Daarom had hij wat geregeld met een andere verhuurder, die ook appartementen had. Die moesten nog even gecheckt worden, dus het duurde even voor we allemaal ons plekje hadden.
We ontmoeten ’s avonds verschillende christenvrouwen van de Methodisten gemeente in Varna. We kwamen aan bij een mooie nieuwe kerk. Daar werden we in een zaaltje ontvangen door zo’n 10 vrouwen. Zij vertelden welke problemen ze in de eeuwen als kerk hadden gehad. De Turkse overheersing, het communisme en nu worden ze door de orthodoxe kerk als een sekte gezien.
Ze hadden eerst een andere kerk, maar die werd door de communisten in bezit genomen. Ze mochten hem niet terug, maar wel een andere kerk bouwen. Verder hebben we gesproken over de ontwikkelingen in de kerken in Bulgarije en Nederland. We merkten dat er ook overeenkomsten waren, zoals de terugloop door Corona. Het christelijk onderwijs was voor hen iets onhaalbaars, waar wij dankbaar voor kunnen zijn. Zij organiseerden jeugdweekenden, waar kinderen en tieners met elkaar op konden trekken.
Na de gesprekken zongen we samen Create in me a clean hart, Amazing grace en leerden we nog een Bulgaars liedje dat we in canon konden zingen. Vechna Slava na Isus, Aleluja, Aleluja, Aleluja.
Dat was mooi en grappig tegelijk. We hebben heerlijk gezongen en gelachen om de dirigente, die een echte juf of directrice leek! We hebben nog met de vrouwen van Varna gegeten en gepraat, soms met handen en voeten en Google Translate, omdat de Bulgaarse taal toch nog best lastig is voor ons. Klazien verzorgde de dagsluiting, waarna de meeste vrouwen daarna nog even gingen wijnen op een terrasje in Varna.
door Heidi van der Peut