Van de daken zingen
Wakker worden in Varna. Dat klinkt leuk om te zeggen. En dan ook nog in een kerk en met het geluid van spelende kinderen als wekker. De school is blijkbaar al begonnen. Samen met Foka en mijn moeder logeerde ik deze twee dagen in het appartement van en in de Methodistenkerk. Na een ontbijtje op het terras buiten in het zonnetje (wat zal het een contrast zijn als ik morgen weer thuis ontbijt met regen op de ruit) lopen we met onze vriend Google Maps naar de andere dames. Op het dakterras van hun appartement start Wilma de dag met Psalm 23 en een bijpassend persoonlijk verhaal. Oh, wat houd ik daar toch van, (persoonlijke) verhalen. Ik luister en zie emotie. In denk terug aan de vele andere verhalen die ik deze week mocht horen. Van de vrouwen in de groep, wandelend tijdens vrije momenten of op de achterbank van de busjes. En van mensen van wie wisten die we zouden ontmoeten, zoals Nataliya, Foka en een man uit een Roma gemeenschap die Jezus leerde kennen na een leven als maffiabaas. ‘Jezus kwam om de zondaars te redden. Hij kwam juist voor de mensen die het niet voor elkaar hebben. En daarom kwam hij ook bij mij’. En tot slot waren daar spontane verhalen, zoals die van de eigenaresse van ons vorige appartement. Zij kwam naar mij toe om te vertellen dat ze zo had genoten van ons gezang, waarmee we vier ochtenden haar dakterras vulde. “Ik zag en hoorde jullie via de bewakingscamera en het was ‘incredible’, zo mooi!”. Het gezang galmde inderdaad over de daken. Zelf hoopte ik dat het de werkmannen zo bereiken, die bezig waren op de daken van verschillende appartementen in aanbouw. Maar dit was ook verrassend.
Sowieso was het gaaf om op veel dakterrassen samen te komen. Het deed me herinneren aan de eerste christenen die op daken samen kwamen om naar Jezus te luisteren, samen te bidden, visioenen te krijgen, een zieke vriend naar beneden te takelen. En nu zaten wij zoveel jaar later met een mooie groep vrouw biddend en zingend op het dak.
Vandaag bood het dak ook ruimte voor een evaluatie van de week. Het was immers de laatste dag. We deelden met elkaar op welke manier wij deze week God hebben ervaren, waar we Hem aan het werk hebben gezien. En ook wat ons beeld van zending was, voordat we op reis gingen en in hoeverre dit beeld deze week was bevestigd of juist bijstelling had gekregen. In het kringgebed konden we God volop prijzen en danken voor zoveel moois en de eenheid die de hele week de groep heeft getypeerd. Daarna was het tijd om Foka uit te zwaaien, zij ging weer terug naar Burgas: wat was het fijn dat zij er bij was en ons naast gezelligheid ook zoveel achtergrondinformatie heeft kunnen geven.
De laatste twee uurtjes voor vertrek werden besteed om de laatste Leva’s op te maken: nog even een lekker kopje koffie aan zee of in de stad, nog wat snoepjes en chocolaadjes voor het thuisfront en bij de rit naar vliegveld een extra fooi voor de taxichauffeur.
Daarna inchecken en vliegen naar Wenen. In het vliegtuig draaien de drie mensen naast mij hun horloge tegelijk een uur terug. Het tijdsverschil wordt weer opgeheven. Op Wenen eten we voor de laatste keer met elkaar en schrikken we van de prijzen. Phoe, wat een verschil met Bulgarije! Bij gate F21 nemen we alvast afscheid van elkaar, iedereen krijgt een knuffel en nog een lief woord én een persoonlijk kaartje van onze reisleidertoppers Wilma en Marleen. En natuurlijk wordt iedereen ook nog even opgeroepen om VITA-vriendin te worden (www.gzb.nl/vita …. ook leuk voor als je nog niet mee op reis was).
Nu schrijf ik dit stukje in het vliegtuig en komen we met ik weet niet hoeveel km per uur steeds dichterbij ons eigen landje. Wat was het boven verwachting, wat was het fijn en bijzonder. Stilletjes bid ik: Heer, help ons thuis om Uw verhaal te vertellen. Vertel ons wat U graag door wilt vertellen over waar U mee bezig bent in Bulgarije en in ons eigen harten. Open onze ogen, Heer, voor wat we met onze opgedane verhalen en ervaring mogen doen. Heer, dankuwel voor deze kans en dit cadeau van een reis. Amen.
Door Evelien Ruarus